Pokój nr 2 - Aithne Varley, Marianne Kinzel, Yuuki Nakano

Standardowy akademicki pokój utrzymany w jasnych kolorach. W końcu to pokój w dormitorium dla dziewczyn, nie może być jakiś szarobury. Równoległe ściany mają te same kolory: jedna para jest zielona, druga niebieska. W głównym pokoju stoją standardowo 3 łóżka, przy których znajdują się stoliki nocne. Nie zabraknie również biurek, przy których czasem trzeba siąść i zabrać się do nauki.
Jak każdy inny pokoju, mamy tutaj też łazienkę.

[przepraszam, że skopiowałam, ale nie umiem opisywać pomieszczeń]

Wleciała do pokoju jak burza. Podeszła do łóżka które już zajęła pod ścianą. Leżał na nim futerał od gitary. Schowała ostrożnie instrument i odłozyła futerał pomiedzy łóżko a szafę. Dopiero potem rozejrzała się po pokoju i uśmiechnęła się szeroko.
- Cześć. Jestem Aithne. - powiedziała widząc dwie dziewczyny w pokoju. Prawdopodobnie jej współlokatorki. Torby miała już wypakowane i rzeczy pochowane. Po chwili się zorientowała, że mówi po swojemu i dziewczyny mogą jej nie zrozumieć. - Um... przepraszam. Nazywam się Aithne.

Uśmiechnęłam się, przysiadając na moim łóżku. Obok niego leżały moje bagaże, które powinnam wreszcie rozłożyć, ale póki co nie miałam na to większej ochoty. Spojrzałam na rudowłosą dziewczynę, musi być moją drugą współlokatorką. Fajnie!
- A ja jestem Yuuki. - powiedziałam radośnie - miło mi poznać moją drugą współlokatorkę.
Puściłam oczko do Mari. Coś czuję, że będzie mi się fajnie mieszkało. Dobry początek. Tak myślę.

- Hallo Aithne. Miło cię poznać. Mów mi Mari- uśmiechnęła się do dziewczyny. Na pierwszy rzut oka wydawała się być miła. Ale ruda... "Pamiętaj- rude są fałszywe" zabrzmiał głos matki w głowie. Miała ochotę się strzelić. Już się uprzedzam? pomyślała.
- No, to jesteśmy już w komplecie.- zabrała swoje walizki z przejścia i położyła je na nowym łóżku.
- Mogę wiedzieć skąd pochodzisz? Jeśli o mnie chodzi- jestem z Niemiec. I będę uczyć się grać na skrzypcach- spytała nową znajomą i od razu sama się przedstawiła. O kierunek uczenia nie musiała pytać, widząc instrument.

Aj tam od razu fałszywe. Aine jest co najwyżej wybuchowa, ale nie fałszywa.
- Z Irlandii. - odparła z szerokim uśmiechem na ustach. Była tu od niedawna, a juz tęskniła za rodzinnym krajem. Usiadła wygodniej na łózku. - A wy skąd się znacie? - zapytała zaciekawiona. Szczęście, że matka nad nią stała przed wyjazdem i kazała uczyć się włoskiego. Gdyby nie to, to pewnie słowa by nie umiała wydukać.