Pokój 'bez numeru' - Mr Filip

Ma koleś szczęście. Akurat on musiał trafić na pokój, w którym odpadł numerek. Będzie więc mieszkał w miejscu bez nazwy. Specjalnie nie wybrzydzając, wnętrze ujdzie w tłumie. Łóżko jest wygodne, a o resztę nie ma co się martwić. Generalnie panuje tu chaos, ponieważ Filip wszędzie zostawia jakieś części do swojego roweru. Jakaś linka do hamulca, suporty, szytki, dętki. Na porozrzucane ciuchy też nie zwraca zbytnio uwagi. Na ścianach nabazgrolone są jakieś bohomazy, bo chłopak miał "wizję", jednak tak naprawdę umiejętności nie ma mu co zazdrościć nawet pięciolatek. Może po prostu nie lubi jednolitych kolorów. Obecne są dwa honorowe miejsca w lewym rogu dużego pokoju oraz prawym - na rower i perkusje. Jego sacrum.

Nie czuła żadnej krępacji, kiedy spacerowała korytarzami męskiego akademika. Choć równie dobrze mogła przechadzać się tędy bez konkretnego celu, teraz miała jakiś - szukała "pokoju bez numeru", o którym przeczytała w jednym z ogłoszeń. W końcu trafiła na drzwi nieopatrzone żadnym numerkiem. To chyba tutaj. Viki zapukała kilkukrotnie, czekając na jakąś odpowiedź.

Tymczasem Filipo przygotował pomieszczenie do remontu. Poprzestawiał meble i pozakrywał je folią, podłogę oblepił gazetami, rower i perkusję wyniósł do innego pokoju. Nie pozwoli, żeby się upaćkały farbą, bo tani taki sprzęt nie jest. Swoje rysunki też musiał zamalować, ponieważ próby przeistoczenia ich w coś ładniejszego zakończyły się fiaskiem. Było jeszcze gorzej. Dobierał się teraz do ‘głodzilli’, która przypominała krzyżówkę tyranozaura z 7daysem. Na swoją koślawą interpretację Mona Lisy nie chciał nawet patrzeć. Chociaż z dwojga złego, jego podobała mu się bardziej, ponieważ dodał tu i ówdzie, żeby zapewnić jej powodzenie wśród męskiej części publiczności. Masakra. Słysząc pukanie do drzwi, ufajtolony farbą i z papierowym czepkiem na głowie, poszedł otworzyć. Kiedy zobaczył kto go nawiedza w tak nieciekawym czasie, szczena opadła mu do samej ziemi.
- Za…zakochałem się… - wybiadolił po małej przerwie, jednak zaraz się otrząsnął i pobiegł czym prędzej do wnętrza szukać swojej ściągi z włoskiego. Na złość nie mógł jej znaleźć, wypatrzył ją dopiero po paru minutach pod jedną z puszek. Wrócił szybko przed drzwi i starał się znaleźć jakieś zdanie pasujące do sytuacji. Oczy pląsały mu z jednego zdania na drugie, aż w końcu wyszukał coś w miarę sensownego.
- Tak, słucham? – była to rubryka do rozmów telefonicznych, ale nikt chyba poza nim tego nie powinien zauważyć.

Dziewczyna nie bardzo rozumiała, co chłopak powiedział, kiedy tylko ją zobaczył. Nigdy nie była w Polsce i chyba nawet nie potrafiłaby teraz określić, w jakim języku ten nieznajomy się odezwał. No cóż, tak bywa. Jedno tylko wiedziała na pewno - zachował się trochę śmiesznie, ale przez to nawet wydał się jej na swój sposób uroczy. Zaśmiała się cicho, widząc jego reakcję. Zauważyła, że korzysta z jakiegoś słowniczka, czyli we włoskim nie jest najlepszy. Miała szczerą nadzieję, że mimo tego jakoś się dogadają.
- Hei, jestem Viktoria, widziałam twoje ogłoszenie na tablicy i pomyślałam, że mogłabym się na coś tutaj przydać - powiedziała z uśmiechem, zaglądając do przygotowanego do remontu pokoju. Ten widok utwierdził ją tylko w przekonaniu, że dobrze trafiła. - Bo to ty szukasz kogoś do pomocy przy remoncie, tak? Mam nadzieję, że się nie pomyliłam.

Umysł Filipa został pobudzony i mimo, że na początku nie zrozumiał co Viki do niego powiedziała, stworzył sobie wersje zastępczą. Przedstawiała się ona tak, że mając trzy, cztery, pięć lat bawili się razem w jednej piaskownicy, stawiając różnokształtne babki. Któregoś razu Filipo oświadczył, że kiedyś się z nią ożeni, ale niedługo potem musiał się przeprowadzić. Teraz Norweżka go odnalazła, rzuca mu się ramiona z wyznaniem ‘Don Filipo, Ti Amo!”, a w podróż poślubną wyjeżdżają na Majorkę. Oczywiście żyją razem długo i szczęśliwie. Dobrze, że ludzie nie posiadają umiejętności czytania w myślach. Z wielkim bólem wrócił na ziemię.
- Si, si, si… Filip! – wyciągnął do przodu dłoń, odrobinę rozczarowany, że Viktoria nadal nie rzuca mu się w ramiona. Opuścił ją jednak zaraz, ponieważ zorientował się, że jest pobrudzona farbą, a tak nie wypada. Odsunął się tylko na bok, aby dziewczyna mogła wejść do środka.
- Potrafisz… - wyleciało mu, jak jest 'malować'. Pomachał z tego względu ręką w górę i dół, jak to się robi przy malowaniu ścian. Czasem będzie musiał nadrabiać umiejętnościami z kalambur.

Weszła do pomieszczenia, rozglądając się z coraz większym zaciekawieniem. Czy to faktycznie dobrze, że ludzie nie potrafią czytać w myślach? No, chyba dobrze. Chociaż nawet, gdyby Viki jakimś cudem zobaczyła tą wizję z głowy Filipa, nie obraziłaby się i nawet nie uznałazby go za dziwaka. Ale w sumie po co tak gdybać, skoro ona prawdopodobnie nigdy o tym się nie dowie. Spoglądała teraz na chłopaka, który chyba ją o coś pytał. Ach, tak, chyba szło o malowanie. No, na pewno, w końcu co innego miałaby tu robić? W twarzy dziewczyny wciąż nie znikał pogodny uśmiech. Albo miała wyjątkowo dobry humor, albo tak było zawsze.
- O tak... raczej tak - zaśmiała się. - To znaczy... jestem pewna, że poradzę sobie całkiem nieźle. Ale to zależy jeszcze od tego, jakie motywy chciałbyś mieć na ścianach.

Serduszka. Mnóstwo serduszek na tą chwilę mu się marzy.
- Jak czujesz się dobrze? - powinno być 'W czym', ale będzie trzeba się przyzwyczaić do jego nieskładnego, włoskiego gadania.
- Wszystko będzie perfecto. - w porównaniu do tego co ma teraz, to na pewno. On malował domki, chmurki, rower, gdzie koła wyszły mu nieco jajowate, skrzywdził tyranozaura i ośmieszył dzieło Leonarda da Vinci. Chciał tylko, żeby to szybko zniknęło, bo wstyd ludzi przyjmować. Takie są niestety konsekwencje jego zachcianek. Chciał mieć kolorowe ściany, no to ma kolorowe.
- Kawa? Herbata? Sok? - z tych trzech rzeczy w domu ma tylko jedną, zobaczymy czy Viki strzeli za sto punktów. Zanim Norweżka mu odpowiedziała, zdążył złożyć drugi kapelusik z gazety i wsunąć go jej na głowę. Wtedy uniósł z uśmiechem kciuk do góry na znak, że teraz mogą zaczynać.

Miała mały kłopot ze zrozumieniem mowy nowego znajomego, ale jakoś poukładała sobie wszystko w głowie i po chwili chyba już wiedziała, o co chodzi. No właśnie, chyba. W każdym razie nie bała się małych nieporozumień, według niej przez nie mogło być całkiem zabawnie. Poprawiła delikatnie czapkę z papieru i wsparła ręce na biodrach, przyglądając się ścianom. Każdy artysta, nawet taki początkujący, marzy o polu do popisu. A tutaj proszę, jak znalazł! Lepszej i większej powierzchni do zabazgrania Viki nie mogła sobie na tę chwilę wymarzyć.
- Lubię surrealistyczne krajobrazy, ale mogę spróbować każdej innej rzeczy - zapewniła go z szerokim uśmiechem, jakby chciała powiedzieć "nie ważne, co ma być, tak czy siak będzie fantastycznie". - Może powiesz mi, czym się interesujesz? Wtedy możnaby wpleść tutaj jakieś ciekawe motywy - i chociaż jeszcze nie usłyszała odpowiedzi, już zaczęła zastanawiać się nad kilkoma projektami. A gdy usłyszała pytanie o napój, nie namyślała się długo. - Może... sok?

Podrapał się za uchem. Wyjął ściągę i starał się dopasować słowa Viki w odpowiednie miejsce. Natrafił na dział 'zainteresowania' i chyba odszyfrował jej komunikat. Podsumowując, miał dziewczynie opowiedzieć o swoim hobby. Miodzo. Powędrował do drugiego pokoju i zaraz wrócił, dumnie trzymając nad głową swojego BMX'a. Postawił go przed Norweżką bardzo ostrożnie, jakby sprzęt był ze szkła.
- Moja amore! - przedstawił swój rower, z którego był bardzo zadowolony. Odkładał na niego przez 10 lat, aby w końcu móc startować w zawodach dla profesjonalistów.
- Oczywista. - Filipo to za duży leń, by parzyć sobie herbatę czy kawę. Nigdy nie chce mu się czekać, aż woda się zagotuje, a więc po prostu z tego zrezygnował.
- Masz 100 punktos. Po kawa i herbata musiałbym latać na sąsiada - ucieszyła go celność Viktori. Minęła chwila i podał szklankę soku dziewczynie.
- To Viktoria teraz boss, ja się porządkować. - wskazał na puszki od farb, pędzle i cały zestaw innych narzędzi. Jego pokój dostał drugą szansę, oby to był ostatni raz.

- Takk - podziękowała z uśmiechem, kiedy dostała szklankę z sokiem. Upiła łyk napoju i zaczęła przyglądać się skarbowi, jakim najwyraźniej był dla Filipa jego rower. Już po chwili w głowie zaświtał jej pewien pomysł. Odstawiła szklankę z sokiem w miarę daleko od ścian, aby przypadkiem podczas malowania nie dostały się do niej żadne nieporządane substancje, po czym zaczęła przeglądać sprzęt, jaki zgromadził chłopak. Po chwili znalazła to, czego szukała - ołówek kreślarski, bo wolała najpierw naszkicować swoją wizję na ścianie, zanim choćby dotknie pędzla.
- Jeg har en idé, tylko poczekaj - powiedziała cicho, podchodząc do ściany i delikatnie przesuwając po niej ołówkiem. Po kilku minutach odsunęła się od niej i już widać było, co chciała namalować. Szkic był dość spory i przedstawiał mężczyznę na rowerze. Całość wyglądała tak, jakby cyklista miał zaraz wyskoczyć ze ściany. Viki spojrzała pytająco na Filipa, w nadziei, że to mu się spodoba.
- I jak, może być coś w tym guście?

Z wszystkich czynności czekanie wychodzi mu najgorzej. Tupał lewą, a potem prawą nogą, bo nie potrafił się długo trzymać w miejscu. Kręcił głową oglądając czynności Viktorii, jednak się nie odzywał. Ta dziewczyna coś na pewno rysowała mu na ścianie, choć z początku nie wiedział czego się spodziewać. Kiedy już było po wszystkim, przypatrzył się w milczeniu rysunkowi. Podszedł bliżej i szybko zorientował się, że rower miał praktycznie skalę 1:1. Nic nie mówił. Milczał przez dłuższy czas.
- Non, non. - przycupnął przy rysunku i zaczął pokazywać, o co mu właściwie chodzi.
- Haki muszą mieć rozmiar 5-6mm, mostek na 2 śruby, wtedy jest lżejszy, klocki hamulcowe o większa powierzchnia i lepiej jakby mieć 36 szprych, osi i piastów już się być i nie czepiać. - przy każdym elemencie dokładnie wskazywał miejsce danej części.
- Inaczej rower szybko śmierć. - Viki się wkopała, wybrała jego konik, więc na pobłażliwość nie może liczyć. Źle będzie mu się patrzyło na nieprzystosowany sprzęt. Ma sporego kręćka na tym punkcie jak widać. Wyszedł z pokoju i po chwili przyniósł plakat ze sprzętem idealnym, gdzie wyraźny był każdy detal.
- A to żyć długo. - powiedział spokojnie do dziewczyny, wskazując na plakat.
- Pomysł świetnie, ale ja świr na punkcie rowery. - na koniec się uśmiechnął i coś czuł, że czeka ich długa przeprawa, co wydało mu się nawet ciekawe. Chyba, że wcześniej Norweżka da nogę.

Totalnie ją zamurowało. Nie pomyślała, że Filip może oczekiwać idealnego, naszpikowanego detalami dzieła. Trzeba było przyznać, że Viki nie znała się zupełnie na rowerach, to nie jej bajka. Mimo wszystko zdawało się, że nie traciła hartu ducha i nie zamierzała się poddawać, bynajmniej nie tak szybko. Różne rzeczy można było o niej powiedzieć, a już z całą pewnością to, że była straszliwie uparta i jeśli już podjęła się czegoś, brnęła do celu za wszelką cenę.
- Dobra, rozumiem, mój błąd - przyznała z uśmiechem, przyglądając się przyniesionemu przez chłopaka plakatowi. Będzie ciężko, ale efekty powinny go zadowolić. Bez słowa zabrała się do poprawiania szkicu, co chwilę zerkała na plakat lub rower Filipa, coś mierzyła i porównywała. Tym razem zajęło jej to o wiele więcej czasu, niż poprzednie narysowanie wszystkiego. W końcu oderwała się od ściany, w miarę zadowolona z siebie.
- A teraz?

Usiadł na beczce po farbie i czekał. W powietrzu próbował naśladować płynne ruchy Viki, które w kilka sekund potrafiły utworzyć nowy kształt. Nawet nieźle się przy tym ubawił. Może pójdzie na dyrygenta. Później strzelał palcami, bo taka cisza mu nie odpowiadała. Wstał. Przeciągnął się. Znowu usiadł. Chciał nawet zrobić kawał. Umoczył pędzel w czerwonej farbie i zaszedł Norweżkę od tyłu. Tylko, że wtedy Viktoria oderwała się nagle od ściany i w rezultacie pacnął sobie w twarz.
- Fail... - pech.
- Ja krwawić... - zaraz dednie, ale wcześniej zabierze do grobu swojego BMX'a, bez niego nie zejdzie z tego świata. Kiedyś wyobrażał sobie swój własny pogrzeb i chciał, żeby wszyscy goście przyjechali na rowerach, a jego trumna miała kółka.
- WooooW, maine maestro! - ucieszył go widok nowego roweru, z czym się nie krył. Mieć coś takiego na ścianie to powód do dumy, pomyśli nawet o przeniesieniu łóżka do tego pokoju.
- Bravo, ukłony do ziemia. - obejrzał rysunek tak dokładnie jak poprzednio i nie doszukał się większych pomyłek. Dobra robota.

Uśmiała się na widok Filipa w czerwonej farbie. Może i w pierwszej sekundzie nabrałaby się nawet na to, gdyby nie pędzel od razu rzucający się w oczy. W sumie dobrze mu tak, skoro to ją chciał ubrudzić. Oj, nieładnie, nieładnie. Kiedy Viki usłyszała komentarz na temat pracy, nie kryła zadowolenia. Przyjrzała się rysunkowi jeszcze raz.
- A może dodać skrzydła, jak myślisz? - Spytała cicho, już wyobrażając sobie obraz po ewentualnych przeróbkach. - No wiesz, żeby jakoś jeszcze zapełnić przestrzeń wkoło. Tylko, że jeśli się nie uda, będzie to wyglądać tandetnie... - westchnęła. Nie bała się wyzwań, ale raczej tego, co może czasem wyniknąć z jej starań.

- Co to 'skrzydła'? - zapytał – Nie wiem jak to pisać. – przewertował ściągę, lecz nigdzie podobnego słowa nie znalazł. Spojrzał się na Viki, a nad jego głową powinien się teraz pojawić wielki, migający znak zapytania.
- Ja tylko rowery się czepiam, reszta to maniana. – powiedział i spod jednej z gazet wyciągnął kawałek szmatki. Przycupnął przy swoim BMX’ie i powolnymi ruchami zaczął wycierać go z kurzu. Dokładnie to samo robił wczoraj, a sprzęt był wypolerowany na błysk, jednak Filip powtarza tą samą czynność dzień w dzień, nawet jak na rowerze nie jeździ. Musi o niego dbać, w końcu wydał na niego niemało kasy, a poza tym nie przeżyje nawet najmniejszej rysy na nim.
- Opowiedz mi coś o Viktoria. – chłopak nie oczekiwał detali z życia prywatnego, tylko tak ogólnie. Zerknął na chwilę na Norweżkę i jej pracę, jednak nie chciał się zdradzić zbytnio swoim zainteresowaniem, a więc wrócił ze swoim spojrzeniem na rower.

- Skrzydła, wings, vinger - powiedziała, jednocześnie robiąc rękami taki gest, jakby chciała wyfrunąć stąd przez otwarte okno. Mimo tego nie wyfrunęła, ale przecież nie o to chodziło. Uśmiechnęła się szeroko, widząc jak chłopak dba o swój rower. Nie zdziwiłaby się, gdyby był w stanie skoczyć w ogień za tą stertą żelastwa. A gdyby określiła tak rower na głos? Hah, chyba byłoby już po całej ich znajomości. Na szczęście Viki nie była na tyle nierozsądna, aby bez powodu narażać się nowemu znajomemu, który zdawał się być całkiem w porządku. W nowej szkole nawiązanie pozytywnych znajomości to podstawa.
- Och, jestem tu na pierwszym roku studiów, gram na skrzypcach, a teraz chcę się nauczyć gry na gitarze. Przyjechałam tu z Norwegii. A ty?

Widząc ‘latającą’ Viki w końcu zakapował co miała na myśli.
- Aaa, skrzydła, trzeba było tak od razu.– powiedział. – Rób co chcesz, te ściany są twoja. – tylko żadnych nagich facetów, bo to by go przerosło. Wysłuchując wypowiedzi Viktori zrozumiał, że w takim razie ona musi być co najmniej o 2 lata od niego starsza. No to jest spalony. On nawet nie skończył jeszcze 17-stki, no to jak sobie teraz poradzić ze studentką. Dlatego postanowił przemilczeć swój wiek i liczył na to, że się nawet o niego nie zapyta. Po co tam komu wiek.
- Też z Europa, bo Polak. Przyjechałem z ojca niedawno i ciężko z włoska rozmowa jeszcze. Gram na perkusja, a ostatnio polubiłem Norwegia. – ostatnio, czyli przed jakąś godziną, kiedy zapukała do drzwi w ciele uśmiechniętej blondynki. Skończył polerować BMX'a i podniósł się ziemi, spoglądając kolejny raz na dziewczynę.

Skoro dawał jej wolną rękę co do malowideł, znów podeszła do ściany i zaczęła urzeczywistniać swój pomysł. Przysłuchiwała się z uwagą jego słowom. Mile zaskoczył ją fakt, że Filip interesuje się Norwegią. Nie wpadło jej przecież do głowy, że polubił ten kraj z chwilą, w której otworzył drzwi przed Viki. W końcu istnieje wielu ludzi, którzy fascynują się innymi krajami na przykład z powodu ciekawej kultury, pięknych krajobrazów bądź innych, nawet mniej istotnych drobiazgów.
- Mogę wiedzieć, co takiego podoba ci się w Norwegii? Byłeś tam? -Spytała z uśmiechem, przerywając na chwilę pracę. Była zwyczajnie ciekawa, co skłoniło chłopaka do polubienia jej ojczystego kraju.