Pokój wspólny

Znajduje się tu wiele kanap, foteli i stolików, przy których można przysiąść. Miejsce przeznaczone głównie do odpoczynku, spędzania czasu z rówieśnikami oraz do wspólnej nauki.
Głównym miejscem zainteresowania jest jednak kominek, przy którym w zimowe dni studenci uwielbiają posiedzieć.

Wciąż się gubiłam w tej ogromnej Akademii, więc wolałam nie oddalać się poza akademik. Wpadłam więc do pokoju wspólnego, gdzie na ogół przebywało wiele osób, ale tym razem panowała tu zupełna pustka. Westchnęłam, zamykając za sobą drzwi. Lubię to miejsce, jest takie... swojskie. Usiadłam na brzegu kanapy i wpatrzyłam się w okno, zaczynając rozmyślać nad tym i owym. Miałam dzisiaj całkiem dobry humor, ale czułam się nieco samotna, bo nikogo tu jeszcze nie znałam. Jestem nowa. I powoli zaczyna mnie ten fakt denerwować... Chciałabym wreszcie kogoś poznać.
I wtopić się w tłum. Bo snucie się samotnie jest do bólu nudne.

Do pomieszczenia wkroczyła również młoda dziewczyna. Ubrana w zwiewną bluzkę w kwiaty i białe baleriny odruchowo rozejrzała się po pokoju. Myślała, że spotka tu kogoś więcej niż jedną skośnooką dziewczynę. Może przynajmniej się jakoś dogadają? Tylko, że jeśli zacznie po chińsku gadać to Mari ma przechlapane.
- Hallo!- przywitała się odruchowo z niemieckim akcentem.
- Jestem Marianne, ale wolę, gdy mówi się do mnie Mari.- przedstawiła się od razu i wyciągnęła do dziewczyny dłoń. Wolała to powiedzieć po angielsku niż po włosku. Z przyzwyczajenia.

Uśmiechnęłam się, a potem uścisnęłam lekko dłoń dziewczyny. Proszę, chciałam towarzystwa i je dostałam, bardzo się z tego powodu cieszyłam. Przyjrzałam się Marianne, wklepując do pamięci, że mam się zwracać do niej Mari.
- Yaa - odpowiedziałam w swoim języku, potem już decydują się na przeklęty angielski - nazywam się Yuuki Hirano. Miło mi cię poznać.
Dlaczego przeklęty? Bo od zawsze mam z nim problem, mimo że w naszej szkole był językiem obowiązkowym i nawet musieliśmy tłumaczyć angielskie teksty na japoński. Ale ja wciąż miałam problem z wymową i wieloma słówkami.
- Może usiądziesz? - zaproponowałam, wskazując miejsce obok siebie.

Ja też nie lubiałam ciszy. O pokoju też jeszcze się nie dowiedziałam... Cholera, nie chciałabym mieszkać sama, ale zapewne będę musiała, bo jestem tu nowa, każdy ma już pewnie swojego współlokatora. Ale póki co, zamiast się zamartwiać, wolałam zająć się pytaniem mojej nowej koleżanki.
- Z Japonii. - odpowiedziałam z szerokim uśmiechem - a ty?
A co do rozwijania się rozmowy... O moim kraju mogłam gadać godzinami, więc akurat tutaj nie będzie większego problemu, o ile Mari będzie chciała słuchać. Ale najpierw, chcę wiedzieć, skąd ona pochodziła.

Niemcy. Wiedziałam o nich tylko tyle, że leżą w Europie, a tam jeszcze nigdy nie byłam. Nie raz namawiałam rodziców, byśmy odwiedzili ten kontynent w czasie wakacji, ale na nic moje prośby. Woleli co lato latać do Australii. No cóż, tam też było ładnie, ale mnie bardziej ciekawiło, jak jest po drugiej stronie.
To znaczy, ee... Nieważne. Bo idiotką to raczej nie jestem.
- Kyaaa, jeszcze nigdy nie byłam w Europie - wymsknęło mi się. Spojrzałam na Mari i wybuchnęłam śmiechem - gomene, ja mam tak zawsze.
Podrapałam się po głowie i wyszczerzyłam ząbki.
- A ja będę szlifować swój głos. - dodałam.

Zaśmiałam się. U mnie nie ma nawet co mówić o studiach, mam dopiero piętnaście lat i dopiero zaczynam tu naukę. Ale zapewne będę studiować. Tyle, że nie umiem na niczym jakoś perfekcyjnie grać...
- Ja też jestem nowa - powiedziałam z uśmiechem. To całkiem fajnie się złożyło, przynajmniej w pewnym sensie rozumiała moją niepewność w związku z tym miejscem. Wciąż się tylko gubiłam...
Westchnęłam, przegarniając włosy.
- W dodatku mój angielski... pozostawia sobie wiele, ekhm, do życzenia - dodałam, wzruszając ramionami. Nie tyle miałam problem ze złożeniem zdania, a z akcentem - jeśli chodzi o śpiew, opera niezbyt mnie interesuje. Chcę być piosenkarką.
Wyszczerzyłam się.

Ja właściwie tak bardzo zmęczona nie byłam, ale chciałam wreszcie zobaczyć mój własny kąt. Poza tym musiałam jeszcze wysłać maila do rodziców, a w tym celu potrzebny był mi laptop, który obecnie spoczywał zakopany w stosie moich ulubionych sukienek. Tak, jestem bałaganiarą, ale dobrze mi z tym. Umiem zapanować nad chaosem, jestem istnym geniuszem zła!
- Hai, z miłą chęcią ci potowarzyszę - odpowiedziałam rozpromieniona i zeskoczyłam z kanapy, okręcając się kilka razy w miejscu. Lubię czasem zrobić coś spontanicznego, a wplatanie tańca w poruszanie się było jedną z takich rzeczy.